جامعه ما ایرانیان اساسا و به دلیل شرایط و موقعیت تاریخی خود شدیدا تعارفی وزبان باز است. ایرانیان در طول تاریخ همواره برای ادامه زندگی در بستر حملات وتهاجم های قدرت های بزرگ به دو رویی و تقیه روی آورده و به تدریج این روحیه درافراد جامعه نهادینه شده است و فرد در جامعه یک شخصیت و در خلوت شخصیت دیگری دارد.این دو رویی منجر به تعارف و چرب زبانی های بسیار در ایرانیان شده و بنا به هربهانه ای هر کسی را صاحب نامی غیر از نام حقیقی او و لقب می کنیم. دکتر، حاجی،، مشتی، رییس، برادر، عمو، دایی، استاد و. . لقب هایی که ما در روزمرگی خودبسیار استفاده می کنیم و دیگران را مورد خطاب قرار می دهیم.
درباره این سایت